Nu ik eindelijk mijn beperkende overtuigingen overwonnen heb kom ik ineens iets anders tegen. Mijn eigen maatschappelijke beeld dat ik vroeger had verbaast mij nu. Het gros van de mensen met wie ik over de sauna praat, blijkt het niet eens te willen overwegen. Sterker nog, erover praten zorgt al voor schaamte. Niet bij mij, maar bij hen. Van team ‘ik schaam mij om bloot in de sauna te lopen’, zit ik nu in team ‘ik schaam mij dat ik naar de sauna ga.’ Bij wijze van dan. Want ik schaam mij helemaal niet, maar om even het schrille contrast aan te geven. Ik begrijp het niet meer. Bij veel mensen lees ik dikwijls een soort van afkeuring van hun gezicht. Terwijl ik juist dacht dat ik nu ook iets doe wat anderen al sinds mensenheugenis doen.

Ja, ik begrijp nu dat of je wel of niet een saunaganger bent, veel afhangt van de invloed van de mensen om je heen. Zij die het maatschappelijk beeld voor je vormen en inkleuren. Die jou figuurlijk terugfluiten als je uit de pas loopt. Tenminste, als je geen afkeuring wilt voelen. Wat een teleurstelling, mijn enthousiasme kan ik lang niet bij iedereen kwijt. Hoe fijn zou het zijn om met vrienden naar de sauna te gaan. Of dat ik minstens met vrienden en familie kan praten over de fijne sauna’s, de baden, de geurende ruimtes en het weldadige effect. Als ik erover praat bloei ik op. Enkel het denken aan die fijne ervaringen is al leuk. Maar ik merk dat ik daarmee hun comfortzone betreed en dat wordt niet door iedereen gewaardeerd. Mijn maatschappelijk beeld is veranderd. Ik ben het zelf gaan inkleuren, door eigen ervaringen. Prettige ervaringen. Waar niet schaamte, maar respect en acceptatie de boventoon voeren. Waar iedereen gelijk is. Het maakt niet uit hoe je eruitziet, wat je doet of denkt. Gewoon een objectieve kijk op het concept ‘mens.’ Dat bevalt mij wel. Een verademende vrijheid, los van oordelen. Misschien mag ik ooit anderen inspireren en hun maatschappelijk beeld inkleuren, van hun nieuwe normaal.