Was er iemand die naar mij keek? Nee, gelukkig niet. Nog niet. Mijn man stond al in zijn blote billen en ik had amper de rits van mijn jas naar beneden getrokken. Jee, mijn man deed dit wel heel makkelijk zeg. De verontwaardiging moest van mijn gezicht af te lezen zijn. Leerde ik toch nog een nieuwe kant van hem kennen. Ongeduldig stond hij mij aan te kijken. Nog steeds kon ik niet bevatten dat hier geen kleedhokjes waren.
‘Schat, dit is normaal hoor’ antwoordde hij op mijn beklag.
Een beetje privacy had ik toch wel kunnen waarderen. Het was alsof ik in de kleedkamer was beland van de middelbare school. Het gymuurtje, mijn meest gehate les op school, afschuwelijk. Ik herinnerde mij de schaamte en mijn onzekerheid. Het enige verschil was dat die kleedkamer niet gemengd was. Gelukkig niet, dat had ik in mijn puberjaren niet getrokken. Maar nu, jaren later, voelde ik me nog steeds ongemakkelijk merkte ik. Opgelaten kleedde ik mij langzaam uit om vervolgens snel in mijn badjas te schieten. Ik was nog onder de indruk van een ouder echtpaar dat ik bij binnenkomst had gezien, helemaal bloot.
Het leek mij een goed idee om eerst voorzichtig met een voetenbadje te starten. Dat stond immers op de zogenaamde routekaart. Mijn man volgde mij en hoewel ik voorop liep, voelde ik mij toch het schaap van ons tweeën. Veilig met onze badjas aan genoten we van een heerlijk warm voetenbadje. Onze voeten kleurden afwisselend in alle kleuren van de regenboog in het verlichte water. Buiten was het al aardedonker, maar ik wist zeker dat ook daar iets te zien moest zijn. Mijn man had mij verteld dat andere mensen echt niet naar je kijken in de sauna. Daar viel ik zeker niet onder, want ik keek mijn ogen uit. Alsof dit allemaal niet echt was. Hoe gemakkelijk al die mensen hier bloot liepen. Ze glimlachten zelfs naar mij, zoals de buurvrouw die je tegenkomt in de supermarkt. Dik, dun, jong, oud… alsof het de normaalste zaak van de wereld was.